De Berini’s zijn geen Italianen, De Berini’s zijn Annie en Harrie de Bruin, ( Marjolein Meijers en Hans Kemeling), een stel uit Rotterdam. Begonnen als artiesten met een ‘nummer’. Denk aan de jaren vijftig; rock’n roll, Harley Davidsons etc.

De naam Berinis:

Vanaf hun ontstaan plm. in 1983 maakten de Berini`s uitsluitend teksten op bestaande rock en Roll muziek uit de USA. Ze hadden nog geen naam voor hun duo. Duo handje contantje leek ze wel leuk, maar dat liep iets teveel in de gaten.Trio Kmizzurreen bleek te flauw. De Chariloos was te Rotterdams. De Cadillacs leek Annie wel wat. Maar neen. Hans was het er niet mee eens. In de vijftiger jaren had je wel Rock en Roll muziek in Nederland, maar nog lang geen Cadillacs. ‘Toen was de suiker op de bon, de eerste echte echte luxe van de kleine man was op zijn hoogst een Berini.‘ ( aldus Hans)

“Dan noemen we ons de Berini’s!” ( aldus Marjolein)
Dat leek Hans niets, maar na enig aandringen gaf hij toe.
De BERINI, een Rotterdamse brommer die vanaf 1949 bereden werd in REO (Rotterdam en omstreken). Ze komen uit op een brommer van Rotterdams fabrikaat, jawel: De Berini!

Van tussen de schuifdeuren in cafes en kleine zalen drong dit ‘muzikaal volkstheater’ door tot de grote zalen. Op 27 mei 2006 speelden Marjolein Meijers en Hans Kemeling hun laatste voorstelling met ‘En nou is het afgelopen’. Na 22 1/2 jaar het theaterduo De Berini’s te hebben gespeeld namen Meijers en Kemeling afscheid van elkaar.

Alle uithoeken van Nederland hebben ze gezien. Van cafè`s waar een deur op het biljart was gelegd en zij zichzelf ophesen, tot aan Carré, waar ze in het voorprogramma van André Hazes (sr) stonden.

De eerste optredens:

Het eerste optreden vond plaats in de Jazz Sociëteit van Dordrecht. Terug naar 1982.

Hans had nog een optreden staan van anderhalf uur. Hij speelde ukelele en zong erbij. Hans en Marjolein hadden elkaar via gemeenschappelijke vrienden leren kennen en waren met een clubje van 6 vrienden op vakantie geweest in de bus van Hans West-Frankrijk door. Marjolein, net klaar met een studie klassiek gitaar aan het Rotterdams conservatorium, speelde al bas(gitaar) en had net voor die bewuste vakantie een contrabas gekocht ( van bassist Koos Serierse) In die vakantie speelden en zongen ze wat samen met ukelele begeleiding van Marjolein. Op de ukelele van Hans. Enkele maandan later belde Hans Marjolein op voor het optreden dat nog stond in de jazzsoos Dordrecht. Na wat repeteren sprongen ze samen in het diepe. Het repertoire was Nederlandstalig oa. Johnny en Jones, beetje Chicos en wat eigen vertalingen van Marjolein. Veel repertoire was er nog niet en al snel vielen ze in herhaling. Marjolein begon te entertainen en Hans werd steeds nerveuzer waarop zij hem verbaal te lijf ging. De rolverdeling was een feit De ‘Berini`s’ waren geboren. Zij regelde alles, hij werd de underdog die mee hobbelde. Hij de knutselaar en de lieve sul waar het publiek van ging houden, zij het bitcherige gedreven vrouwtje die hem als een stuk dood vlees met zich mee sleurde. Na het optreden was Marjolein er klaar mee maar toen na een jaar vrienden nog eens belden of ze ‘dat nog deden want dat was zo leuk geweest‘ belden ze elkaar weer op en ondernamen nog 1 actie. Marjolein nam het voortouw. Ze zouden repeteren, 3 maanden en er dan naar kijken. Als het dan nog steeds leuk was / goed genoeg, zouden ze ermee door gaan en anders stoppen voor altijd. De rest is geschiedenis.

De eerste try outs deden ze in Gent op oudejaarsnacht in 2 cafè’s. Ze eindigden in café het Dambert. Dat werd een feestje en van het geld dat ze daarmee verdienden ( de café bezoekers waren tot 2x toe spontaan met de pet rond gegaan), zijn ze een week gaan kamperen in de sneeuw bij de Ourthe ( in de bus van Hans). Daar ook meteen besloten ‘We doen het wel, maar niet met elkaar’ oftewel, ze zijn altijd een theater stel geweest, maar nooit anders dan dat. Maatjes en goeie vrienden door dik en dun.

1985-1989 Berini’s Live in kroegen enz ( clubcircuit)

Volgorde van hun programma ‘s in theaters

1998-1992 Naadje van de kous

1992-1994 Groeten uit Rotterdam

1994-1996 Almondestraat 53a ( Bekroond met de Scheveningen Cabaretprijs)

1998-1999 Onbekend Terrein

1999-2001 -Negerzoenen

2001-2003 Sloophamer

2003-2005 Noorderstil

2005-2006 En nou is het afgelopen

2007-2008 Solex

2010-2011 Opgevoerd ( Marjolein samen met Bob Fosko)

De programma`s:

Naadje van de Kous

In de aanloop naar de theaters speelden De Berini’s in kroegen, op feesten, bij verenigingen, in jongerencentra, op bejaardenmiddagen, bij Harley-clubs, kortom, overal. Ze heetten gewoon de Berini’s en speelden liedjes met daar tussendoor teksten die spontaan ontstonden. Handelsmerk was wel dat het Rotterdams was, Nederlandstalig, jaren vijftig en dat de mensen veel mee moesten zingen. Annie voerde het hoogste woord en Harrie stond er naast als een geslagen hond en probeerde stiekem toch zijn eigen ding te doen wat dan weer aandoenlijk onnozel was. In de jongerencentra was net weer een opleving van cultuur waar ze op mee liftten. In de theaters ontstond een nieuwe stroming die ook ooit heel even de nieuwe lulligheid werd genoemd. Hun tijdgenoten waren Waardenberg en de Jong, Brigitte Kaandorp, Bert Visscher, Herman Finkers, Jeroen van Merwijk, Morsige types ( Rob Kamphuus en Hans Riemens). Na een optreden in het Veur theater in Leidschendam, werden ze benaderd door Diederik Hummelinck van theater bureau Hummelinck Stuurman. Hij bracht ze op het idee om eens een regisseur te gaan zoeken zodat ze wellicht verder konden komen in de theaters. Daar hadden ze nog niet eerder aan gedacht, maar zo geschiedde.

In theater Zuidplein was eens in de twee weken een open podium waar ook bovengenoemde artiesten regelmatig nieuwe dingen kwamen uitproberen. Met name Waardenberg en de Jong, die er een vast feuilleton hadden. Na een paar seizoen werd dat feuilleton overgenomen door de morsige types. Hans en Marjolein Berini waren er bijna altijd te vinden en speelden er ook regelmatig. Daar werden ze door Rob Kamphuus voorgesteld aan Pieter van Empelen. (pianist bij Don Quichocking) Pieter heeft daarna 10 jaar lang hun regie gedaan en samen met hem hebben zij honderden ideeën uitgewerkt die gebruikt werden in de programma`s die ze samen maakten. Hummelinck Stuurman werd na enig onderhandelen hun theaterbureau.

Het eerste theaterprogramma wat ze maakten was Naadje van de kous. Het programma ging over Annie en Harrie die niet met en niet zonder elkaar konden leven. Hij werd neergezet als de handige knutselaar die door alle programma`s heen leuke maar vaak wel zinloze uitvinden bleef doen. Zwaar onder de plak bij haar, maar daardoor wel de lieveling van het publiek. Zij de plat Rotterdamse die het allerbeste met hem voor had maar hem verstikte met haar liefde. Hij deed het nooit goed in haar ogen en dat mocht iedereen weten. Uitspraken als:” Het is net alsof je een stuk dood vlees met je meezeult.” En als hij weer eens niet deed wat zij van hem verlangde:” Als je nu niet terug komt dan tel ik tot drie!”

Precies zoals in het echte leven buiten het theater hun gemeenschappelijke vriend Gerard ooit had voorspeld toen hij ze aan elkaar voorstelde. ” Of jullie gaan elkaar de schedel in slaan of jullie worden vrienden voor het leven..” En zo geschiedde.

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Marjolein Meijers, Pieter van Empelen, Hans Kemeling
Regie: Pieter van Empelen
Muziek: Marjolein Meijers
CD en Video hoesontwerp: Paul van der Kuil
Decorbouw: Hans Kemeling
Geluid: Peter Heiden
Licht en lichtontwerp: Paul van der Kuil

1992/1994 Groeten uit Rotterdam

Aanleiding van die titel was een tekst die Marjolein schreef op de achterkant van een ansichtkaart die werd uitgedeeld bij de aller laatste voorstelling van Naadje van de kous.

Naadje van de kous speelden zij vanwege overweldigend succes bijna 4 seizoenen lang.

Ze namen afscheid van het programma met een groot gala op 28 December 1991 in Theater Zuidplein. Een groot deel van de muziek werd voor bigband gearrangeerd en uitgevoerd door Anton Burger . Ook was er een hilarisch duo, speciaal samengesteld voor dit eenmalige optreden met Jos Valster en Martin Vonk .Het theater Zuidplein, was toen bijna de thuisplek was van de Berini’s. Daar hadden zij hun eerste stappen gezet in een theater setting op de dinsdagavonden van het open Podium. Daar hadden ze schrijver en regisseur Pieter van Empelen ontmoet die hen 10 jaar lang zou begeleiden voordat Dick van den Heuvel het stokje over nam. Op de ansicht die werd uitgedeeld stonden de namen van de gasten en op de voorkant een belofte die Marjolein ook is nagekomen. Pas maanden later schreef zij de schitterende ode aan Rotterdam in het lied Groeten uit Rotterdam.

Met: Marjolein Meijers en Hans KemelingTekst: Marjolein Meijers, Pieter van Empelen en Hans Kemeling
Regie: Pieter van Empelen
Muziek: Marjolein Meijers
Decorbouw: Eddie Gielliet/Frank Groot
Decor idee: Kemeling/Meijers
Geluid: Peter Heiden
Licht en lichtontwerp: Paul van der Kuil

1994/1996 Almondestraat 53a

Terug van vakantie, weer thuis in hun vertrouwde buurt, hetzelfde geluk,
dezelfde sores. Maar er zijn ook dingen veranderd, nieuwe bovenburen, de buurtwinkel, mensen op straat (vreemdeling in eigen land?).
An is haar ‘loopie’ kwijt:

Aanleiding van deze voorstelling was echt de verandering in de tijd. Marjolein kwam veel in het oude westen van Rotterdam. Als ze s`avonds na een optreden door Hans werd thuisgebracht en nog even wilde uitblazen van het spelen, voelde het niet lekker om daar zomaar over straat te lopen in haar eentje.

Lourenz, met wie ze toen samen was, was lichttechnicus bij het Groot niet te Vermijden en kwam vaak nog veel later thuis/ meestal vroeg in de ochtend. Marjolein voelde zich niet helemaal senang in haar huis. In gesprekken met Hans kwam het hoge woord er uit. Ik ben m`n loopie kwijt

Dat gevoel werd de basis voor de voorstelling Almondestraat 53a

Zeker een jaar lang hebben Hans en Marjolein onderzoek gedaan naar hoe je dat gevoel nu wel of niet zou kunnen benoemen.

Hoe vertel je dat je je niet meer thuis voelt in je eigen oud vertrouwde wijkje, zonder te discrimineren. Zonder de mensen met wie je samen woont in die wijk tekort te doen. Zonder jezelf tekort te doen.

De tijd was er ook helemaal niet naar om het openlijk over dat onderwerp te hebben. Daardoor werd het natuurlijk des te interessanter . Juist voor deze twee volkse karakters die de problemen van ‘de kleine man’ proberen te belichten in gewone bewoordingen.

Ook hier dacht Pieter van Empelen hard mee en met elkaar schopten ze een flink aantal heilige huisjes omver.

De voorstelling deed enorm veel stof opwaaien. Mensen verlieten soms hoofdschuddend de zaal, boze brieven werden ontvangen, boeken en telefoontjes van fans die wilden uitleggen hoe het wèl zat. Maar Hans en Marjolein hielden stand en vertrouwden/ geloofden in het verhaal wat zij vertelden. Zolang je maar met elkaar PRAAT, is er niets aan de hand. Je moet communiceren, elkaar leren kennen. Want hoe simpel het ook is, mensen uit andere culturen kunnen heel eng zijn, maar voor die familie die naast je woont geldt dat niet. Die zijn leuk. Daar kan je mee lachen want die komen wel eens eten brengen of heb je een praatje mee over de heg. Onbekend maakt onbemind. Zo simpel.

De voorstelling kreeg een slechte recensie in de Volkskrant van Patrick vd Hanenberg. Marjolein liet het er niet bij en daagde Patrick uit voor een gesprek. Precies zoals de voorstelling zelf dat ook laat zien. En dat gesprek kwam er, live in het radio programma van Jack Spijkerman Spijkers met koppen.

Patrick hoorde Marjoleins pleidooi aan en kwam ( hij is een held!) nog een keer kijken in Schouwburg Kunstmin in Dordrecht. Naar aanleiding van die avond schreef hij een nieuw stuk over de voorstelling in de Volkskrant en gaf toe dat het een bijzonder verhaal was en dat het weliswaar op het scherp van de snede toch zeker wel aan de goede kant van de lijn bleef.

Een half jaar later kregen wij de Scheveningen cabaretprijs voor dat zelfde programma.

De prijs zelf, met name de avond van de prijsuitreiking zal me altijd als een van de slechtste avonden van mijn leven bijblijven. Een ware nachtmerrie waar ik hier niet over wil uitweiden.

Maar de eer en vooral erkenning van wie wij waren als Berini`s ( echt geen lullig Rotterdams duo uit een achterstandswijk maar twee selfmade theatermakers die het toch maar voor elkaar hadden gekregen het zo ver te schoppen in een voor hen totaal onbekende en vaak vijandige theater wereld) was iets om trots op te zijn!

Tip: als je ooit een prijs krijgt voor wat dan ook, die moet je weigeren!

Nadat je die prijs hebt gekregen verwacht iedereen dat je het jaar daarna een programma maakt dat nòg beter is dan dat programma. En dat is ONMOGELIJK. Je kunt nooit 2x achter elkaar het beste programma van dat seizoen maken. Maar je wordt daar wèl op afgerekend.

‘Nou jullie vorige programma was veeeel mooier’. ( om er maar eentje te noemen.)

En oh ja, kies ook nooit een naam zoals Berinis

Als je ooit iets anders gaat doen kent niemand jouw eigen naam en moet je altijd die oude naam erbij noemen, terwijl wat je dan doet daar misschien niet meer zoveel mee te maken heeft…

Een van de grootste complimenten komt uit de zelfde tijd.

Ik/ Marjolein stuurde het lied Loopje kwijt in voor de Annie MG Schmidt prijs

De prijs dat jaar ging naar Youp van `t Hek voor het lied Flappie. Ik heb uit betrouwbare bronnen vernomen dat mijn lied eigenlijk al gekozen was maar dat daarna de inzending van Youp kwam en hij er dus met de prijs vandoor ging. Maar op het 75 jarig bestaan van het Oude Luxor in Rotterdam kwam ik Flip van Duijn tegen, de zoon van Annie MG. En hij vertelde me dat zijn moeder dat lied van mij heeeel mooi had gevonden.

Dus ik heb ook nog de Annie MG Schmidt prijs gekregen voor Loopje kwijt uit het inmiddels al bekroonde Almondestraat 53a

En op die prijs ben ik heel trots!

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Marjolein Meijers, Pieter van Empelen, Hans Kemeling
Regie: Pieter van Empelen
Muziek: Marjolein Meijers
Decorbouw: Bart Kuppens
Decor idee: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Poster: de Verbeelding/ Jack Putting
Geluid: Peter Heiden
Licht en lichtontwerp: Paul van der Kuil

1998/1999 Onbekend Terrein

Samen met Frans de Wit en Janneke de Vries.

Voor het eerst een voorstelling die Hans en ik niet samen speelden.

Het verhaal:

Annie en Harrie verruilen het grijs van de stad voor het groen en blauw
van Zuid Frankrijk.Voor Har de kans om zijn nieuwste vindingen te testen, voor An om in de zon te bakken en nieuwe vrienden te maken.

De wereld blijkt echter weer klein te zijn, een vergeten jeugdvriend van
Har slaat per toeval z’n tent naast hen op en de bevallige, alleen kamperende dame blijkt in dezelfde buurt als An en Har te wonen.
Gezellig voor An om te beppen en over Har komen we ook een paar dingen te weten die we nog niet wisten.

Zo blijkt Annie, nog meer dan in de voorstelling `Almondestraat 53a al
bekend werd, ooit een lastig gevallen te zijn/ aangerand door een man.
Tijdens de zo onschuldig lijkende ontmoeting van oude `vrienden`op de
Franse Camping, wordt daar het een en ander van duidelijk.

Een ogenschijnlijk luchtig zomerjasje met een diepliggend achtergrond
verhaal dat helaas niet voor 100% uit de verf is gekomen. Evenwel niet weg te denken uit het vervolgverhaal van het leven van Annie en Harrie.
Zoals trouwe fans uit Winschoten en Rotterdam Zuid hen toevertrouwden: “Het maakt niet uit of de pers deze voorstelling misschien minder mooi vindt dan de vorige, ik blijf komen want ik wil weten hoe het afloopt! De Berini`s gaan over mijn leven!”

Kampvuur en barbecue zorgen voor een country and western sfeer wat in
menig lied tot uitdrukking komt. Sterrenhemel en wijn noden tot mijmering
en romantiek.

De cd die bij deze voorstelling hoort vind ik van al de Berini cd`s misschien wel de beste….

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Marjolein Meijers en Pieter van Empelen
Regie: Pieter van Empelen
Video animatie: Peter Heiden en Paul van der Kuil
Decorbouw: Hans Kemeling en Paul van der Kuil
Decor idee: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Muzikanten: Frans de Wit en Janneke de Vries
Geluid: Peter Heiden
Licht en lichtontwerp: Paul van der Kuil

1999-2001 Negerzoenen

Terug van vakantie, An en Har passen op het café van Sjaak.
Twee zwijgzame mannen zijn de enige klanten (An: “nou die Sjaak zorgt
zeker zelf voor de grootste omzet”).

Het is onrustig in de stad.
An maakt zich zorgen over Wesley, haar onofficieel aangenomen pleegkind, ruim twee meter en zwart. Hij is nog steeds niet thuis.
Har maakt zich niet zo druk: “die loopt niet in zeven sloten tegelijk”.

Wachtend op Wesley komen herinneringen boven drijven:

“m’n oude thuis van vroeger, zo ver weg en vergeten
maar als ik goed m’n best doe raak ik het even aan
ik had geen zorgen maar verlangen, naar de toekomst
naar de morgen…..
naar vandaag, terwijl ik nu het liefst naar toen was terug gegaan”.

De spanningen lopen zeer hoog op bij An, Har probeert haar gerust te
stellen, maar de verontrustende tv beelden over rellen in de stad, gooien
alleen maar olie op het vuur.
Uiteindelijk besluit zij het ziekenhuis te bellen en krijgt bericht van een opname van een donkere jongen die enigszins aan de beschrijving van
haar pleegkind voldoet.Zij spoedt zich naar het ziekenhuis en stort al het moedergevoel dat zij al die jaren heeft verzamelt over die jongen uit.
Helaas blijkt hij het niet te zijn.

Thuis terug gekomen is voor Harrie de maat vol.
Hij moet haar confronteren met het feit dat zij enkel en alleen haar eigen
gemis aan betrokkenheid van haar moeder toen zij nog kind was, op haar
pleegkind Wesley projecteert.
Dan volgt een ijzingwekkende confrontatie, die Harrie in scene zet door
Annie tegenover haar `moeder` te zetten en haar te laten vragen of die nu
werkelijk ooit van haar gehouden heeft.Tranen met tuiten. Het hoge woord komt er uit en tenslotte komen we ook te weten waarom Annie zelf nooit aan kinderen `begonnen is`.

“Omdat het tot niets verplicht!; je doet maar, je bent er niet, je gaat
maar dood!”

Een aangrijpend maar menselijk relaas over bewuste kinderloosheid en het afrekenen met de spoken uit je jeugd.

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Bron verhalen: Marjolein Meijers Hans Kemeling
Tekst: Dick van den Heuvel
Regie: Pieter Bouwman
Eindregie: Dick van den Heuvel
Decor idee: Dick van den Heuvel
Decorbouw: Hans Kemeling
Poster: Don Heijman
Muzikanten: Izak Boom en Walter Kuipers
Geluid: Peter Goudswaard
Licht en lichtontwerp: John Bouwer

2001-2003 Sloophamer

Marjolein Meijers en Hans Kemeling, alias Annie en Harrie, vormen al sinds 1984 het duo De Berini’s. Nu spelen ze hun zesde theaterprogramma, Sloophamer, geschreven door Dick van den Heuvel.

Persoonlijk vind ik dit misschien wel het beste programma van de Berini`s. Het verhaal is door Dick van Den Heuvel omgeschreven tot filmscript en werd in dat zelfde jaar uitgekozen om verfilmd te mogen worden. ( 500 inzendingen en er konden maar 6 films gemaakt worden)

Frits Lambrechts speelde de mannelijke hoofdrol en Marjolein de vrouwelijke hoofdrol. Lees verder bij Sloophamer de film.

Het huis van Annie en Harrie in de Almondestraat moet tegen de vlakte! De naïeve, brommerige Har en de bijdehante, ratelende An worden geconfronteerd met de boosheid en verwarring die volgen op de onverbiddelijke sloophamer. Harrie toont karakter en is niet van plan zijn huis uit te gaan. Annie wil zich nog wel laten verleiden door een huis met een echte designkeuken, maar haar man wil er niets van weten: ‘Wij wijken niet!’.

Maar schijn bedriegt.

De sloop van het huis blijkt een metafoor voor een ander verval. Het verhaal dat we zien speelt zich af in het hoofd van Harrie. Hij blijkt dementerend te zijn.

Prachtig verwoord door Dick van den Heuvel en ontroerend neergezet door Hans en Marjolein.

Zijn de An en Har wel opgewassen tegen de enorme kracht van buiten? Op hun eigen manier laten De Berini’s in dit nieuwe programma zien wat verlies betekent in het leven van een mens. Zij ontroeren met prachtige liedjes over liefde en de vaste waarden in het leven. En vanzelfsprekend ontbreekt het De Berini’s zelfs onder deze sloophamer niet aan een flinke dosis verrassende grappen, Berini-scènes en prachtige wijsheden.

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Bron verhalen: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Dick van den Heuvel
Regie: Marcel Sijm
Eindregie: Dick van den Heuvel
Posterfoto: Vincent Mentzel
Decorbouw: Hans Kemeling
Decor idee: Dick van den Heuvel
Muzikanten: Izak Boom en Walter Kuipers
Geluid: Peter Goudswaard
Licht en lichtontwerp: John Bouwer
Licht: Oliver de Werk

2003-2005 Noorderstil

Zet twee doorgewinterde Rotterdammers in een klein dorpje op het platteland. De één zoekt er rust en ruimte, de ander ontvlucht de hectiek van de grote stad. Maar wat ze meenemen, los van en niet door te komen stapel verhuisdozen, is zichzelf. Hoe moeilijk het voor een stedeling is te integreren op het Hollandse platteland en hoe moeilijk het is voor een dorp om deze ‘buitenlanders’ in hun gemeenschap toe te laten, zie je in Noorderstil. Een gedeeltelijk waargebeurd verhaal, geschreven door Dick van den Heuvel, geregisseerd door Bruun Kuijt en gespeeld door Hans Kemeling en Marjolein Meijers. Een tragikomisch verhaal met hilarische momenten, afgewisseld en ondersteund door prachtige muziek. Kortom: weer een mooie nieuwe aflevering in het vervolgverhaal va het leven van de Berini’s.

Dick van den Heuvel schrijft de tv-serie ‘Russen’, schreef ook voor De Berini’s het ijzersterke stuk ‘Negerzoenen’ en de ontroerende voorstelling ‘Sloophamer’. Bruun Kuijt is van De Echte Mannen, deed de bewerking/regie voor ‘David Copperfield’, de productie/regie voor de Broadwaymusical ‘Het mysterie van Charles Dickens’. Walter Kuipers speelt regelmatig met Fred Piek en Herman Erbé en speelde met De Berini’s mee in ‘Negerzoenen’ en ‘Sloophamer’. Thijs Ruhrup is muziekdocent, speelt traditioneel klinkende vooral Keltische snarenmuziek in verschillende bands o.a. Ruadán.

Met: Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Bron verhalen: Dick van Den Heuvel, Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Dick van den Heuvel
Regie: Bruun Kuijt
Decor idee: Dick van den heuvel
Decorbouw: Hans Kemeling
Muzikanten: Walter Kuipers en Thijs Ruhrup
Geluid: Peter Goudswaard
Licht en lichtontwerp: Kim van Wijk

2005-2006 En nou is het afgelopen

Afgelopen? Ja, afgelopen!! Duidelijk? Marjolein Meijers en Hans Kemeling vormen al 21 1/2 jaar het vermaarde theaterduo De Berini’s. En nu nemen zij afscheid. Als Harrie en Annie de Bruin zorgden zij voor een theatersoap, waarbij het o zo liefhebbende en kibbelende echtpaar als een slagschip dwars door menselijke en maatschappelijke belevenissen stootte. Het jubileumfeestje van De Berini’s wordt dus ook meteen de afscheidsvoorstelling van het duo. Nog één keer willen ze fijne en minder fijne herinneringen ophalen. Dat gaat zoals altijd gepaard met prachtige liedjes, heerlijke verhalen, en toch nog een onverwacht einde…

Annie neemt afscheid van haar personage in deze voorstelling, subtiel en bijna ongemerkt neem Marjolein afscheid van haar.

Met: Hans Kemeling, Marjolein Meijers
Bron verhalen: Dick van den Heuvel, Marjolein Meijers en Hans Kemeling
Tekst: Dick van den Heuvel
Decor idee: Dick van den Heuvel
Decor bouw: Hans Kemeling
Ontwerp affiche: Johanne Baptist
Fotografie affiche: Wilberto van den Boogaard
Muzikanten: Walter Kuipers en Onno Kuipers
Geluid: Peter Goudswaard
Licht en lichtontwerp: Kim van Wijk

2007-2008 Solex

De eerste zonder Harrie, de eerste zonder Hans..

Op een dag trek je de stoute schoenen aan en verlaat je die vertrouwde Almondestraat. Dan is Annie van de Berini’s niet meer Annie, maar Marjolein Meijers. Helft van een duo, maar in d’r eentje dubbel zoveel waard. Solex is haar allereerste solo-programma al staat ze er niet alleen voor. Twee muzikanten reizen met haar mee en vormen de achtergrond van een ontroerend hilarisch ontwapenend komisch en tragisch verhaal over een vrouw die zonodig solo moet. Over een ouwe stoel die je niet wegdoet, over een Chinese vrouw op de vlucht en moeders in alle soorten en maten.
Van die moeders die we allemaal hebben… en die we soms ook zelf zijn

De bron van verhalen: Marjolein Meijers
De tekst: Dick van den Heuvel
Coaching: Gijs ten Kate
Muzikanten (maart 2007 – juni 2007): Walter Kuipers, Gerard te Wiel, Jacqueline Müller
Muzikanten (september 2007 – november 2008): Walter Kuipers, Onno Kuipers
Ontwerp Poster: Johanne Baptist
Lichtontwerp: Andi Breiter en Peter Goudswaard
Techniek: Peter Goudswaard

2010/2011 Opgevoerd ( met Bob Fosko)
Foto: Kees Tabak

“Opgevoerd” is de titel van het programma, waarmee Marjolein Meijers De Berini’s nieuw leven inblaast. Ruim 5 jaar na het afscheid. Het begon weer te kriebelen. Hans Kemeling, beter bekend als Harrie, heeft een definitieve keuze gemaakt voor een rol achter de schermen. Meubel- en decormaker. En in Bob Fosko vond Marjolein een nieuwe partner om gezamenlijk door de snoeptrommel van de mooie muziek te schuimen. Er bleek een opvallende en veelbelovende, gezamenlijke interesse. Voor Fosko, naast zanger ook acteur, is de combinatie ideaal.

Het verhaal.
Op een koude nacht staat er plotseling een vrachtwagenchauffeur op de stoep. Hij belt aan bij Annie. Of ie even zijn handen mag wassen. Terwijl hij wacht op een onderdeel, praten ze. Hij is, als huis- tuin- en keuken psycholoog en actief luisteraar van Talk Radio zeer benieuwd naar het leven van Annie. En Annie, de gastvrijheid zelve, heeft maar weinig zin om te praten over haar verleden… Maar wat moet die man met die zwarte handen van haar? Het leidt tot intieme, maar ook verwarrende en bizarre gesprekken. Lichtvoetig, direct en geestig, afgewisseld door prachtige muziek. Na veel peuteren en gissen, raakt Bob uiteindelijk de essentie van haar teruggetrokken leventje ergens in de polder. En begrijp je ook waarom hij niet meer weg wil….

De muziek.
In tegenstelling tot eerdere voorstellingen van de Berini’s zitten er, naast eigen geschreven stukken, ook een aantal Nederlandstalige bewerkingen van bekende en traditionele songs uit Folk, Country en Blue Grass. Veel snaren, accordeon, en (mond) harmonica in Opgevoerd. De ver/hertalingen en arrangementen van de liedjes zijn als vanouds van Marjolein.

Marjolein Meijers speelt Contrabas en Gitaar, zingt en schrijft de liedjes. Studeerde Gitaar aan het Rotterdams Conservatorium en werkte als bassiste in o.a het Russisch Staatscircus. Zij is op eigen kracht theatermaker geworden. Zij is de bedenkster en oprichtster van het theaterduo ‘De Berini’s’. Dat duo heeft bijna 25 jaar bestaan en alle grote zalen van Nederland bespeeld. In 2005 gestopt en nu in 2010 herneemt zij de formule samen met theatermaker en acteur Bob Fosko . Ook speelt zij nu al weer 10 jaar samen met Neerlands beste hertaler Jan Rot in het duo ‘An en Jan’, die inmiddels ook al weer 7 programma’s op hun naam hebben staan. 

Bob Fosko maakt vanaf eind jaren ’70 nederlandstalige popmuziek wat uitmondde in landelijke bekendheid met De Raggende Manne (1987/1999). Hij acteerde in veel bekende Nederlandse televisieserie’s, is muziekproducer, schrijver en ideeën-man. Vanaf 2000 was hij regelmatig te zien in de schouwburgen met “A tribute to the Bluesbrothers”, “De Jantjes” en als Alfred P Doolittle in “My Fair Lady”. In 2009 speelde hij een overspannen vader in de muziekvoorstelling “Ik wil alles”. Regie: Dick Hauser. De laatste jaren is Bob regelmatig in het theater en op poppodia te zien met De Groep Fosko. Tevens is hij al bijna 10 jaar verantwoordelijk voor de muziekprodukties van de SP.

Walter Kuipers is de Viool-, Mandoline-, Bouzouki-, Doedelzak-specialist van de groep. Hij speelde oa. bij Peter Blanker, Fred Piek (Fungus), Grant en Forsythe en Eaden. Hij speelde vanaf 1999 bij ‘De Berini’s’. Hij speelde 2 theaterseizoenen mee in de band van Het theaterduo ‘An en Jan’ (Jan Rot en Marjolein Meijers); ‘An en Jan gaan Landelijk’ (country) en De Palingvissers (Klassieke aria’s uit opera hertaald en in een klassiek verhaal gevat). Ook bij de nieuwe Berini’s met Bob Fosko, is hij weer van de partij. 

Onno Kuipers  is Accordeon- en Trekzak-virtuoos. Hij speelde oa. in ‘Louisiana Radio’  en de ‘4toze Matroze’ en bij de Ierse zanger Danny Guinan. Speelde met Marjolein in het laatste programma van de Berini’s en in ‘Solex’ (de eerste solo van Marjolein) en in de ‘De Palingvissers’ van Jan Rot. Verder vaak te vinden op Ierse sessies en overal waar men een hele goeie accordeonist kan gebruiken. Zowel Walter als Onno spelen nog regelmatig met de Ierse zanger- gitarist Paul Martin, als De Twangmen.

Dick van den Heuvel schrijft sinds 1999 de verhalen van De Berini’s op om er zo theatervoorstellingen van te kunnen maken. Hij schrijft scripts voor series als “De Co-assistent”, “Van Speijk” en “Russen”. Voor theater bewerkte hij Heleen van Royen’s “De Gelukkige Huisvrouw” en schreef hij de musicals “Dromen zijn bedrog” en “Dusty, You Don’t Have To Say You Love Me”.

Verhalen en muziek: Marjolein Meijers en Bob Fosko
Script: Dick van den Heuvel
Muzikanten: Walter Kuipers, Onno Kuipers
Techiek: Bernard Jussen
Regie: Eva Bauknecht
Grafische Vormgeving: Johanna Baptist
Foto: Kees Tabak